In januari werd er in het tv-programma 'Jacobine op zondag' uitvoerig gesproken over: Worden we wel genoeg aangeraakt? Nu is praten over eenzaamheid een taboe maar over aanraken of wensen aangeraakt te willen worden wordt helemaal niet gesproken. Zeker wij Nederlanders zijn geen ‘aanrakerig’ volkje vergeleken met de meer zuidelijke landen in Europa. Het is al gauw confronterend of aanstotend. Ga uit mijn zone! Het wordt ook al gauw gezien als seksueel verlangen. Wat het óók is. Maar het is ook een eerste basisbehoefte en hoeft niet perse iets met seksualiteit te maken te hebben. Een hand op je schouder, een omhelzing, elkaars hand vast houden, tegen elkaar aan zitten. Het zijn vormen van aanraking die we allemaal nodig hebben maar die we niet altijd kunnen krijgen, ontvangen of geven.

In het programma werd ook gesproken over huidhonger. Huidhonger is het gevoel wat je beneemt als je behoefte hebt aan aanraking. Wat heel normaal is. Aanraking is één van de eerste levensbehoeften van de mens naast aandacht en acceptatie. Als we als baby geboren worden en geen aanraking ontvangen gaan we dood. Als kind is het heel normaal om aangeraakt te worden, maar ook noodzakelijk. Zodra we ouder worden krijgen we regels opgelegd in de opvoeding met hoe je omgaat met aanraking. Vaak is het niet gepast. En er om vragen is vaak uit den boze. Als je geen vaste partner hebt of wanneer je verstandhouding tot elkaar niet meer helemaal oké is, wanneer je een partner verliest, allemaal momenten wanneer je aanraking mist. Maar ook bij familieleden of vriendinnen en vrienden onder elkaar kun je die aanraking missen.

Ik kan soms enorme behoefte hebben aan een omhelzing of een arm om mijn schouder. Ik durf het ook niet altijd te vragen. Is het gepast? Heeft de ander er behoefte aan? Staat de ander open om een omhelzing te geven en te ontvangen? Het kan een enorm eenzaam gevoel opleveren als je lange tijd niet aangeraakt wordt, maar dat wel zou wensen.

Wanneer mensen langer dan een jaar eenzame gevoelens ervaren noemen we dat chronische of langdurige eenzaamheid. Mensen die dit meemaken hebben meestal een enorme aversie om aangeraakt te worden. Het heeft allemaal te maken met het stofje oxitocine ook wel het knuffelhormoon genoemd. Wanneer we langer dan een jaar eenzame gevoelens ervaren, wordt dit hormoon minder aangemaakt en ontstaat er een gevoel dat maakt dat je afstand wilt houden en dat je je liever terug trekt.

En hoe wordt dat stofje, dat knuffelhormoon weer meer aangemaakt? Juist, door aanraking! Begrijp je hoe lastig het is om uit die cirkel te komen?

Jeanine

#eenzaamheid #aandacht #acceptatie #aanraking #aandachtshuis #specialisteenzaamheid