In de vroege morgen van 8 maart gebeurde het. Tijdens het trainen met mijn hond viel ik. Hop, zomaar, zonder aanleiding lag ik plotseling in de modder en de bladeren. Een stekende pijn in mijn enkel gaf aan dat ik niet zomaar even gevallen was. Enkele uren later, nadat ik naar mijn auto was gestrompeld en met veel moeite naar huis was gereden prijkte er een grote, dikke bobbel op mijn enkel. Toen had ik nog niet in de gaten dat ik de 6 weken die zouden volgen gekluisterd zou zijn aan de bank en mijn huis. Dat ik wekenlang mijn hond niet in huis zou hebben omdat ik niet voor hem kon zorgen en ik me met krukken zou moeten voortbewegen.

De afgelopen weken waren voor mij ongelofelijk lastig. Ik was afhankelijk van anderen, geplande afspraken moest ik afzeggen, ik had veel pijn en ik voelde me alleen zonder mijn maatje naast mijn voeten. Mijn zo vertrouwde patroon van opstaan, wassen, aankleden, hond uitlaten, werken en meer werd aan alle kanten doorbroken. Patronen die mij zoveel vertrouwen, veiligheid en voorspelbaarheid geven waren ver te zoeken. Ik was overwegend boos en ik voelde me machteloos. Waarom moest mij dit nou weer overkomen?

Ik vertel in mijn lezingen en trainingen altijd hoe belangrijk patronen zijn in ons leven. Dat we in alles een patroon zien en dat we dat ook nodig hebben om het leven te begrijpen. Nu mocht ik het zelf ondervinden. Daarbij kwam dat ik ook bang was weer te vertrouwen op mijn enkel, want zodra ik deze ging belasten kon het heel goed zijn dat ik weer zou vallen.

Angst dus. Angst om dingen anders te doen, angst voor reacties van anderen, angst voor het teleurstellen van mensen, angst voor de pijn en het weer durven vertrouwen. Leven vanuit angst is iets wat ik juist niet wil. Angst maakt me onzeker, maakt me klein en ik word er een minder leuk mens van. Leven vanuit angst maakt geen leuke versie van mij!

Wanneer ik in zo’n situatie zit en me zo niet fijn voel komt altijd de vraag, waarom ik? Een ‘waarom-vraag’ is sowieso lastig. Het woord ‘waarom’ maakt dat ik een verplichting tot uitleg moet geven op iets. Het is ook een vraag waar je maar zelden het antwoord op weet. De ‘waarom ik vraag’ geeft angst weer en onzekerheid en falen en schaamte. Het is ontzettend negatief en het haalt je niet echt lekker op. Deze week sprak ik er met iemand over; Hoe kan ik deze overtuiging, dit patroon doorbreken? En het enige wat ze zei is: ‘Zet er het woordje ‘niet’ achter. Waarom ik niet. Daar zette ze me aan het denken, want wat gebeurt er als je tegen jezelf zegt: waarom ik niet? Dat betekent dat ik niet apart of uniek of anders ben. Iedereen overkomt iets, dus dat is bij mij niet anders. Hoera!

Sinds deze week kan ik eindelijk weer voorzichtig lopen zonder krukken. Ik kan weer langzaam mijn vaste patroon oppakken en ik voel me weer sterker worden. Leven vanuit angst wordt weer leven vanuit vertrouwen. Wanneer ik nu bedenk dat ik bij elke stap die ik zet weer zou kunnen vallen, dan blijf ik leven vanuit angst, wat als…. Liever leef ik vanuit vertrouwen. Niet het vertrouwen dat ik niet meer zal vallen, maar het vertrouwen dat ik sterk genoeg ben om na het vallen weer op te kunnen staan.

#angst #patronen #specialisteenzaamheid #eenzaamheid #vertrouwen #aandachtshuis