Ik ben veranderd door Covid-19

Nu, een maand of 8 verder na de uitbraak van Covid-19. Ik realiseer me dat ik ben veranderd. Ik weet dat het heel normaal is en toch baal ik ervan. Het is heel gewoon dat ik wanneer ik lang alleen ben geweest, afstand heb gehouden, heel veel leuke dingen heb moeten missen, mijn normale patroon van leven heb moeten doorbreken, thuis heb moeten werken, niet meer uit kon gaan, niet meer kon sporten met anderen, dat dat me verandert.

Mijn toekomst is onzeker, ik word er onzeker van. Ik twijfel of ik wel goed bezig ben en ik heb moeite met keuzes maken.

Het is heel normaal dat ik ontzettende behoefte heb aan een knuffel, een aanraking een schouderklopje, een arm om me heen. Het is heel normaal dat ik, wanneer ik contact heb met anderen ik de reactie van de ander anders interpreteer dan voorheen. Ik ben niet meer mijn leuke zelf en merk dat positief blijven moeilijk is. De dingen die van me verwacht worden kosten meer energie en ik schuif ze liever voor me uit. Ik heb meer moeite met vriendschappen of de mening van anderen te accepteren wat ik normaal wel kon. Ik weet dat dit alles heel normaal is. Ik ben niet raar, gek, of zielig. Mijn hersenen doen dit met mij, omdat ik al zolang verbinding mis.

Jeanine